Tyle wierszy we mnie siedzi a ja drzemię
nieruchoma jak statua na cokole
ani ręką 
ani nogą
usta nieme

sad się pławi w rozkwitnieniach i bzyczandach
ja jak mebel - niewzruszona niczym kredens
nie poderwie walc ni dworska sarabanda

tam za ścianą wielkomiejskie murmuranda
w sadzie ptaki wśród zapachów kuszą śpiewem
tkwię tępawo wietrząc klęski jak Kasandra

kark tężeje odpornieję na pisanie
wzrok ucieka - nie chcę widzieć gwiazd na niebie
trzymam pion 
nie dla mnie czary i bajanie

jak się zjawisz szansa jest że zmienię zdanie
lepiej pospiesz się nim cała w głaz się zmienię
tylko z tobą mogę iść na wierszobranie
miękkie dłonie 
zapach morza 
przebudzenie

RC 8.08.16