Popatrzcie na niego.
Komik, trefniś, błazen, przebieraniec;
jaki pogodny i wesoły.
Zazdrościcie mu jego beztroskiej trójrogiej czapki
i rozigranych dzwoneczków.
Szczęściarz!
W czepku urodzony!
Bezkarnie robi to, o czym wy nawet nie śmielibyście pomyśleć!
Może nawet publicznie was lżyć i łajać,
a wy pobijecie się o te obelgi
(z jego ust są przecież wyróżnieniem).
Teraz żałujecie, że to właśnie dzięki wam stał się tym kim jest.
Zbyt zwyczajny, by być najsilniejszym,
bez szans na bohaterstwo,
ze zgaszoną zaszczuciem ambicją.
Nie było go stać na zwyczajność.
Zwyczajnych się kopie,
więc musi się śmiać i kpić
w samoobronie.
Bo jemu nie wolno tylko i aż jednego:
być smutnym.
Przecież smutnego błazna byście zarżnęli.