Garstką dłoni wysypuję to co w niej jest
zataczam kołem zamykam w środku 
spirala mnie widzie w okruch radości
gdzie dobro przysięgi przystań i kres

jego się zapach unosi w powietrzu
napełnia skorupę ziemi 
bo tyle jest jest do zrobienia
zapach konwalii szczęść

piękno jest sercem nosić je duszą
szukać domu schronu kieszeni
gdzie sprawy toczą i staną się 
miłością świata twojej wolności