ja który w bólu powstałem
unosząc się pychą                                                                 
poszedłem własną drogą
gdy pod starym dębem
spało strudzone życiem licho
zapatrzony w szczęście
oślepiony słońcem
 
uczucie jak wrześniową kapustę
zjadły dzikie zające
zaplątany sam w sobie
jak w poetyckiej winorośli
walkę z sobą toczę
 
prowadząc flirt z Bogiem
 
w słowach zaklętych w wierszach 
powszechną czyniąc spowiedź