Ja jestem tylko zużytą serwetką
Świętą tekturą od śmieciorów
Chusteczką z fakturą pomiętą lekko
Ze skrytym poczuciem humoru

Pan smutny mnie depcze i pani wesoła
I tramwaj się po mnie przetoczy
Zwój szyn porozwija nad dachem kościoła
Gdy wiatr ptakom – znakom gra w oczy

Skrzywiony Chrystus też na mnie przyklęknie
Z nim płascy i koślawi święci
I wcale nie są ubrani odświętnie
Lecz prostolinijnie poczęci

Pośród szachownic kraciastych chodników
Gór rytych w dziecięcym zachwycie
Na płaskiej powierzchni od światła dotyku
Głębokie potoczy się życie

Ja w autystycznych objęciach złej tęczy
Brakami perspektyw skreślona
Ja prymitywna nie umiem się wdzięczyć
Tak czysta, jak świat w jego dłoniach