~ POETA UMIERA STARANNIE ~ (2)

Jak życie przejść dzielnie i dumnie ?
Nie być tym co w gonitwie odpadnie ?
Na stoły ubogich kazać spaść mannie
Wszechkomedię ludzką oglądać realnie
Nie wiem…
Wiem… że wiersze umieją mówić
A poeta… umiera starannie

Jak wiosenny świt nad polami
Nabrzmiewający tęczy kolorem
Półkula srebrna nad morzami
Jak cud niedootwartych powiek
Błysk nazbyt nagły
Jak napęczniałe źdźbłami
Zorzy zielonej…
Blaskiem oblane polany
Jak Słońca oddech

Jak zwykły człowiek
Nie poeta snujący się w wierszach
Wspomnień ciężar ma unieść
Ku wzgórzom lawendowym
Z zielonych łąk dzieciństwa
Jak dobiec do końca
Nie ulec… nie polec
Nie zrobić światu świństwa

Potem bez lęku spocząć
Bez lauru w girlandach odpocząć
Grać w karty przy zgaszonym świetle
Z czasu złodziejem z lenistwa
Pod cudną, cudowną…
Cudotwórczą gwiazdą
Poderwać się… polecieć do Słońca
Jak dobiec do końca ?

Wśród miraży wybranych dróg
Krętych ścieżek, wzlotów i runięć
Meandrów, popiołów i murów
Gdy niebo krwi łuną płonie
Jak przekroczyć próg ?
Od cierni do gwiazd
Nie drapać marmurów
By dumnie kroczyć bez potknięć ?

Na oczach Księżyca
Ani pod ciemną gwiazdą
Najcenniejszego nie odbierać pannie
Na pustym, smutnym dworcu
Czekać na ostatnią jazdę
Na peronie donikąd
Raz ostatni ujrzeć stygnącą gwiazdę
I ofiarnie lecz bez patosu
Jak poeta umrzeć starannie

⊰Ҝற$⊱ ……………………………………………………… São Paulo 3O marca '89