~ SŁOWA SIĘ SCHODZĄ DO WIERSZA

            Nie w porę… 
        prześwitem wiatr niesie tę jesień 
        mumifikuje kwiaty bezgłośne 
        studzi gorące kamienie
        za niebem bezustannie błękitnym
        marząc… i o wiośnie 

            Wody mętnieją mrocznie
        i gwiazd miazga na niebie
        zapada się czas w nicości
        z dnia na dzień płowieje
        z rozpaczliwym poczuciem 
        dożywotniej przeszłości

            Tańczą mgły wokół
        światło wiodą do kresu
        owady nie brzęczą w pajęczach
        wsłuchane w skończoność
        lecz słowa się schodzą do wiersza
        w słodkowonnym desu

⊰Ҝற$⊱……………… Jezioro Ruduskie - 11 października '2O